Do zakończenia roku szkolnego pozostało:

 10 czerwca godzina7:45, dworzec PKP we Wrześni – siedemnastoosobowa grupa uczniów klas ósmych wyruszyła pociągiem do Warszawy. Naszym głównym celem był spektakl „Stowarzyszenie umarłych poetów” w Och Teatrze. Pozostały czas wypełniły nam spacery po zatłoczonej stolicy z panią przewodniczką Martą i bez pani Marty. Zobaczyliśmy Stare Miasto z Zamkiem Królewskim (który jest młodszy od rodziców większości uczestników), Górę Gnojną, chwilę spędziliśmy z Kataryniarzem Janem (mającym konto na Instagramie i Tik Toku:), zachwyciły nas murale, dzielnica drapaczy chmur (z budynkiem Złota 44 w którym 3 dni temu sprzedano ostatni apartament za, bagatela – 22 900 000 zł). Okazało się, że czas w Warszawie biegnie szybciej niż u nas, nie zdążyliśmy do Łazienek i Jazdowa – zielonej, spokojnej oazy ciszy w centrum ze starymi domkami fińskimi postawionym dla odbudowujących Warszawę po wojnie. Zdążyliśmy do teatru (dziękuję pomocnikom z Biedronki:).

 Drugi dzień rozpoczęliśmy samodzielnie przygotowanym śniadaniem. Potem krótki spacer na ulicę Dobrą gdzie znajduje się piękny budynek Biblioteki Uniwersyteckiej.  Ponieważ, jak już pisałam wcześniej, w centrum Warszawy są tłumy, to w weekendy niektóre ulice policja wyłącza z ruchu.  Autobusy jeżdżą innymi trasami, taka niespodzianka:) Musieliśmy dostać się do Polin – Muzeum Historii Żydów Polskich, szukanie innego przystanku na którym zatrzymuje się autobus 111 jest na pewno łatwe dla tubylców – dla nas stanowiło wyzwanie. Bardzo okrężną drogą doszliśmy (niektórzy mówią, że dobiegliśmy) do Placu Piłsudskiego i zdążyliśmy na umówioną godzinę do muzeum. Budynek monumentalny, skrywający wiele historii i znaczeń,  główny hol „rozcina” gmach muzeum od podziemi aż po dach, pęknięcie to symbolizuje  przejście Izraelitów przez Morze Czerwone, a faliste ściany – wzburzone morze.  Na szklanych taflach pokrywających elewacje widnieje hebrajske słowo Polin, co znaczy „Polska” lub „tu odpoczniesz”. Środek też wart zwiedzenia, ale nie zawsze niestety trafia się na dobrego przewodnika. Nie mieliśmy szczęścia. Pozostała część soboty to szukanie miejsca w którym można coś zjeść, krótki czas wolny i szczęśliwy powrót do domu.