Serwis wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: gromadzenia
informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia
Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych
Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności. Użytkownik ma możliwość
skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej
przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i
wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za
pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Dalsze
korzystanie z serwisu oznacza zgodę na wykorzystanie plików
cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
dodane w wtorek 16 maja 2017 r., przez Aldona Kubacka
Performance - z angielskiego przedstawienie, wykonanie - to sztuka awangardowa –
mająca swoje korzenie w modernizmie.
Modernizm - nowa koncepcja sztuki i dzieła, zwracająca uwagę na język sztuki, artystyczne eksperymenty, stosowanie nowych technik i materiałów, na związki pomiędzy kulturą, i techniką, a przede wszystkim na ideę postępu
(liniowy rozwój sztuki i historii).
Performance nie posiada ustalonego tekstu dramatycznego, ale tworzony jest na żywo w obecności widzów; wykonawca jest jednocześnie jego twórcą, a tworzonym dziełem sztuki nie są przedmioty, ale czynności wykonywane przez artystę. Performance uważany jest za sztukę żywą, rozumianą dwojako: z jednej strony jako osobisty, personalny pokaz artysty przed publicznością i bezpośredni z nią kontakt, z drugiej – jako sprzeciw wobec tego, co rozumie się poprzez sztukę konwencjonalną (przedstawiającą, materialną).
Performance swoje korzenie zawdzięczać może tradycji malarstwa gestu Jacksona Pollocka, który wyeksponował akt malowania, sam proces malarski, co później rozwinęli jego następcy usuwając płótno, a w miejsce dzieła jako rezultatu twórczego umieścili sam proces tworzenia nieowocujący żadnym materialnym dziełem sztuki. Ważnym czynnikiem w sztuce performance jest jego rozwinięcie, sztuka site specific, która stawia na kontekst miejsca, otoczenia.
Po raz pierwszy osoba artysty została usytuowana przed sztuką. Nie reguły sztuki, umowne konwencje, a człowiek i jego wrażliwy umysł stał się ważny. Została więc pokonana sztuczna granica rozdziału w sztuce. Od tego momentu artysta nie był skłaniany do eliminowania swojego życia ze sztuki.
Nie trzeba się bać, można postawić się w roli indywidualnego odbiorcy, który z każdego doświadczenia będzie próbował wynieść coś dla swojego osobistego rozwoju.